زمین انـداخـتم زیر عـلم بـارِ گـنـاهم را            و شستم با گلابِ گریه‌ام روی سیاهم را

به دیوارِ عزایت میخ‌کـوبم مثل بیـرق‌ها            نخواهم داد، حتی آجری از تکیه‌گاهم را

هزار و نهصد و پنجاه لشگر اشک آوردم            که شاید مرهمت باشد؛ بگیر از من سلاحم را

دم هَل‌مِن‌مُعینت چارده قرن است در گوش است            که باشم لحظه‌ای سرباز، شاه کم‌سپاهم را

هزار و چارصد سال است دنبال تو می‌گردم            بیانداز از مسیر کج به راه راست، راهم را

همیشه سایۀ دست تو را روی سرم دیدم            همیشه آرزو کـردم ببـوسم سر پـناهم را

به دیوار اتاقم نیست تقویمی به جز بیرق            غم روز دَهُم گم کرده روز و سال و ماهم را